het eerste wat ik van carlos casas zag en hoorde, was cemetery archive works op het von archives label dat hij zelf begon met nico vascellari. de schimmen van olifanten die door de jungle glijden en de geluiden die integraal deel uitmaken van de beelden hadden een meer dan fysieke impact op me. meestal is zo’n ervaring niet te evenaren maar andere werken die ik daarna heb mogen bekijken onder ander de samenwerking met prurient en met vascellari op von archives hebben een vergelijkbare impact gehad. de synthese van beeld en geluid bracht me terug naar een gezichtsverruimende ervaring tijdens een optreden van cellulles d’intervention metamkine waarbij beeld en geluid niet alleen onlosmakelijk werden maar ook niet onderscheidbaar. geluid werd beeld en beeld werd geluid.
bij carlos casas is er een soortgelijke palimpsest ervaring waarbij beelden over elkaar in elkaar overgaan maar ook het geluid zich mengt in het beeld. het is alsof de kernideëen als sporen op rottend vruchtbaar beeldmateriaal vallen terwijl de schimmel als beeld groeit en de geur als geluid en ze op je zintuigen inwerken. de ervaring van beide wordt onlosmakelijk.
zelfs bij de foto’s is er een vreemdheid, een vergankelijkheid, een beweging op moleculair niveau. het lijkt alsof je geheugen naar aanknopingspunten zoekt op meer dan het visuele niveau en daardoor het visuele een zekere vaagheid krijgt. zo worden de ervaring van het moment en de onmiddellijke herinnering gemengd als een feedback loop zodat niets ooit echt stilstaat.
meer informatie vind je via onderstaande links.
the first i heard or saw of carlos casas was the cemetery archive works on the von archives; the label he established with nico vascellari. the spectres of elephants sliding through the jungle and the sounds that are an integral part of the images had a more than physical impact on me. most of the time an experience like that can not be reproduced. yet other works i experienced subsequently -for instance the collaboration with prurient and nico vascellari also on von archives- had a similar impact. the synthesis of image and sound took me back to a performance of cellulles d’intervention metamkine where image and sound not only became interlocked but also undistinguishable. image became sound and sound became image.
carlos casas’s work gives a similar palimpsest experience where images tumble over each other and in each other while the sound mixes into the image. as if the core ideas fall like spores on decomposing image material and the visual grows fungus-like and the sound flows like a smell unto your senses. the experience of both becoming one.
even the photographs and stills shimmer with a strangeness, an impermanence, a movement at a molecular level. it seems like your memory is looking for clues to attach itself to on more than a visual level thus giving the visual a hazy quality. in that way the experience of the moment and the immediate memory are mixed in a feedback loop so nothing ever remains still.
more information you will find in the links below.
http://www.vonarchives.com/releases/von008.html
http://www.vonarchives.com/releases/von009.html
http://www.vonarchives.com/releases/von000.html
http://www.discrepant.net/products/586079-carlos-casas-pyramid-of-skulls
